پیرامون سقوط رژیم دیکتاتوری بشار اسد
شکست «محور مقاومت» به رهبری رژیم جمهوری اسلامی ایران و
زد و بندهای پنهانی سایر دول در سوریه
تعرض ۱۱ روزه مخالفین رژیم اسد با پشتیبانی علنی رژیم ترکیه ، حمایت پنهان و آشکارآمریکا و اسرائيل همراه با رضایت روسیه سرانجام به دیکتاتوری رژیم بشار اسد پایان داد. چندین گروه ناهمگون نظیر هیئت تحریرالشام (بخشی از القاعده) ، نیروهای مدافع خلق کرد، سوریه دمکراتیک و ارتش ملی سوریه وابسته به رژیم ترکیه دراین عملیات شرکت داشتند. بعضی گروههای یاد شده علاوه بر داشتن رابطه نزدیک با آمریکا و ترکیه، با روسیه نیز رابطه نزدیکی دارند.
از اینرو جای تعجب نیست از هنگام سقوط شهر حلب تا رسیدن به دمشق هیچ مانعی در مقابل آنها قرارنگرفت و ارتش جنگ دیده و باتجربه سوریه دست به هیچ مقاومتی نزد.
درحالیکه مخالفین اسد به سرعت به سمت دمشق در حرکت بودند، دولتهای آمریکا و روسیه برای حفظ «بی طرفی» از جریانهای درگیر جنگ خواستند «به غیر نظامیان آسیب نرسانند» هرچند روسیه بعدا اعلام کرد درهمان روزها سرگرم هماهنگی نیروهای مخالف با ارتش و شخص بشار اسد برای «انتقال مسالمت آمیز» قدرت بوده و برای جلو گیری از هرگونه «سوء تفاهم» تأکید کرده روسیه در جلسه شرکت نکرده است!؟
در بی طرفی امپریالیسم آمریکا همین بس که رهبر گروه هیئت تحریرالشام ابو محمد جولانی از سوی آمریکا تحت تعقیب بین المللی قرارداشت و ده میلیون دلار برای پیدا کردن وی جایزه تعیین کرده بودند. درحالیکه سه روز قبل از سقوط رژیم اسد سی ان ان با وی مصاحبه کرد و مصاحبه وی به تفصیل از تلویزیون سی ان ان و سایر رسانه ها پخش شد.
امپریالیسم روسیه نیز درحالیکه چندین پایگاه نظامی در سوریه دارد بدون هیچ نگرانی از سقوط پر شتاب شهرهای بزرگ سوریه درقطر بر سر اجرای طرح «آستانه» براساس قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت با وزیر خارجه ایران وترکیه چانی زنی می کرد. باوجودیکه ظاهرا درگیری تازه آغاز شده بود و کمتر کسی تصور میکرد رژیم اسد به سرعت سقوط کند، روسیه در دوحه از قول وزیرخارجه اش گفت «فدراسیون روسیه از دولت سوریه حمایت خواهد کرد و در عین حال از گفتگو با مخالفان هم حمایت خواهد کرد». روسیه که تا آن زمان مخالفین اسد را تروریست خطاب میکرد ، درهمان روز به آنها نسبت مخالفین داد.
بدین ترتیب معلوم بود سیاست روسیه نسبت به رژیم اسد عوض شده و زد و بندهای پنهانی صورت گرفته است.
دراین میان رژیم جمهوری اسلامی بعنوان بازنده اصلی بعد از بشاراسد، بیهوده وزیر خارجه اش را به کشورهای عربی می فرستاد تا آنهارا برای «لشکرکشی» به سوریه و حمایت از رژیم اسد با خود همراه سازد. وزیر خارجه رژیم در سخنانی اعتراف کرده آنها از قبل اطلاع داشتند قراراست به سوریه حمله شود و ادامه می دهد «ایران حتی اطلاعات اینکه چه تعداد نیرو سازماندهی شده بودند را به دولت سوریه گفته بودیم ولی ارتش سوریه انگیزۀ مقابله نداشت.» دراین صورت انسان نباید نابغه باشد تا بفهمد ارتشی که تربیت شده و فرمانبردار روسیه بوده اکنون به دستور آنها «انگیزه مقابله» نشان نمی داده و تلاش برای قانع کردن ترکیه و روسیه فقط از کودنی دست اندرکاران رژیم نشأت گرفته است.
بدین ترتیب در پناه دیپلماسی «خردمندانه» سران رژیم نه فقط رژیم بشار اسد سقوط کرد بلکه «محورمقاومت» هم شکست خورد. راه حزب الله به لبنان بسته شد، حماس در چنبره محاصره همه جانبه قرار گرفت و راه نیابتی های رژیم ازعراق به سوریه نیز مسدود شد.
اگرچه کنار زدن دولت بشار اسد به سبک جایگزینی طالبان بجای اشرف غنی افغانستان انجام شد، امااز آنجا که گروههای درگیردر سوریه فاقد اتحاد و همبستگی می باشند و هرکدام به کشورهایی نظیر آمریکا، ترکیه و روسیه وابسته اند، احتمال بروز جنگ قدرت شبیه لیبی دور از انتظار نمی باشد.
دراین میان نتانیاهو رهبر رژیم نژاد پرست اسرائیل باحضور در بلندی های جولان اعلام کرده است« من به اتفاق وزیر دفاع و با حمایت کامل کابینه، دیروز به ارتش اسرائیل دستور دادم که منطقه مرزی و مواضع تحت کنترل آن را اشغال کند.» وادامه می دهد «توافق بر سر جدایی نیروها با سوریه در بلندی های جولان به دلیل اینکه ارتش سوریه مواضع خود را رها کرده، باطل شده است» به نظر می رسد رهبران اسرائیل همچنان در رؤیای پیاده کردن «نقشه نوین خاورمیانه» و دامن زدن به توهم «ارض موعود سرزمین اسرائیل» از گسترده «نیل تا فرات » به سر می برند.
بطور اصولی سقوط رژیم بشاراسد می تواند گامی در جهت نیل به تغییرات دمکراتیک در این کشور تلقی شود، اگر مردم سوریه طرحی نو دراندازند و گروههای سیاسی این کشور گریبان خود را از وابستگی به این یا آن کشور خارجی رها سازند. درغیراینصورت سوریه به جای برقراری یک حکومت دمکراتیک باردیگر به عرصه درگیری و جنگ داخلی باز خواهد گشت.
سازمان چریکهای فدایی خلق ایران
۱۸ آذر ۱۴۰۳ - ۸ دسامبر ۲۰۲۴
